रायगडमधील एक वर्षाच्या मुलीची हत्या: एका बापाच्या रागातून उडालेला निरागस जीव

प्रस्तावना: एका बापाच्या क्रूरतेची कहाणी

रायगड जिल्ह्यातील एका छोट्याशा गावात, जेथे सहसा बातम्यांत नाव येत नाही, तिथे १ जून २०२५ रोजी एक हृदयद्रावक घटना घडली — एका बापाने आपल्या एका वर्षाच्या चिमुकल्या मुलीचा जीव घेतला. ही बातमी केवळ धक्का देणारी नाही, तर ती समाजाच्या सद्सद्विवेकबुद्धीवर प्रश्नचिन्ह उपस्थित करणारी आहे.

एक बाप, जो आपल्या मुलीसाठी रक्षक असायला हवा, तोच तिचा जीव घेणारा ठरतो — हे ऐकूनच अंगावर शहारे येतात. सुरेश दोरे नावाचा आरोपी, रागाच्या भरात आपल्या मुलीला जमिनीवर आपटून ठार करतो आणि काही क्षणांत एका निष्पाप जीवाचा अंत होतो.

ही घटना केवळ एका कुटुंबाची शोकांतिका नाही, तर ती संपूर्ण समाजासाठी एक कठोर जागरूकतेची घंटा आहे. पित्याच्या असंवेदनशीलतेमुळे उद्भवलेली ही दुर्घटना आपल्याला विचार करायला लावते — आपण आपल्या आजूबाजूला घडणाऱ्या मानसिक आणि कौटुंबिक तणावांकडे किती जागरूक आहोत?

पुढच्या भागांत आपण या घटनेचे तपशील, आरोपीची पार्श्वभूमी, पोलिसांची कारवाई, आणि समाजातील प्रतिक्रिया याचा सविस्तर आढावा घेणार आहोत.

घटनेचा तपशील: १ जून २०२५ चा काळा दिवस

१ जून २०२५ रोजी सायंकाळी साडेपाचच्या सुमारास रायगड जिल्ह्यातील पेण तालुक्यात ही धक्कादायक घटना घडली. सुरेश दोरे या ४० वर्षीय व्यक्तीने आपल्या एका वर्षाच्या मुलीला केवळ रडतेय म्हणून तिच्या डोक्याचा जोरात जमिनीवर आपटून तिचा जीव घेतला, असे प्राथमिक तपासात स्पष्ट झाले आहे.

सुरेश दोरे याने आधी घरात असलेल्या काही महिलांशी आणि नातेवाइकांशी वाद घातला होता. रागाच्या भरात असताना त्याने आपल्या मुलीला उचलले आणि अक्षरशः जमिनीवर फेकून दिले. अपघातात मुलीच्या डोक्याला गंभीर दुखापत झाली आणि तिला तात्काळ रुग्णालयात नेण्यात आले, मात्र तिथे डॉक्टरांनी तिला मृत घोषित केले.

स्थानिक रहिवाशांनी तत्काळ पोलीस ठाण्याशी संपर्क साधला. पेण पोलीस ठाण्याच्या अधिकाऱ्यांनी घटनास्थळी पोहोचून सुरेशला अटक केली आणि त्याच्याविरुद्ध बालहत्येचा गुन्हा दाखल करण्यात आला.

पोलिसांच्या प्राथमिक चौकशीनुसार, सुरेशला राग अनावर होण्याची सवय होती आणि तो पूर्वीही घरगुती वादांमध्ये आक्रमक होत असे. घटनेनंतर संपूर्ण परिसरात भीती आणि संतापाचे वातावरण पसरले. या चिमुकल्या मुलीची निरपराध मृत्यू केवळ कुटुंबीयांसाठी नव्हे, तर संपूर्ण गावासाठी काळजावर कोरलेली जखम ठरली आहे.

आरोपीची पार्श्वभूमी: तुटलेले वैवाहिक आयुष्य आणि मानसिक अस्थैर्य

सुरेश दोरेचे वैयक्तिक आयुष्य अत्यंत गोंधळलेले आणि अस्थिर होते. पोलिस तपासात समोर आलेल्या माहितीनुसार, त्याचे एकूण तीन विवाह झाले होते. त्याच्या पहिल्या दोन पत्नी त्याला सोडून गेल्या होत्या. तिसऱ्या पत्नीबरोबर तो सध्या राहत होता, आणि तिच्यापासूनच त्याला ही एक वर्षाची मुलगी होती.

गावकऱ्यांच्या म्हणण्यानुसार, सुरेशला वारंवार रागाच्या भरात आक्रमक होण्याची सवय होती. तो अनेकदा आपल्या पत्नीशी आणि घरच्यांशी वाद घालत असे. तसेच, त्याच्या वागणुकीत सातत्याने मानसिक असंतुलन दिसत असे. त्याने अनेकदा व्यसनाधीन अवस्थेत असताना घरात गोंधळ घातल्याची नोंद आहे.

विशेष म्हणजे, घरगुती वाद हे त्याच्या जीवनाचा भाग झाले होते. पत्नीच्या आणि घरच्यांच्या सांगण्यावरून, तो आपल्या बायकोवर आणि मुलीवरही शारीरिक आणि मानसिक त्रास देत असे. मुलगी रडत असताना त्याला सहन होत नसे, आणि त्यामुळेच त्या दिवशीचा क्रूर निर्णय त्याने घेतला असावा, असा पोलिसांचा प्राथमिक निष्कर्ष आहे.

हा प्रकार एक गंभीर सामाजिक प्रश्न उभा करतो — मानसिक अस्थैर्य आणि भावनिक तणाव असलेल्या व्यक्तींना योग्य काळजी, समुपदेशन आणि वैद्यकीय उपचार मिळाले नाहीत, तर ते कसे क्रूर रूप धारण करू शकते, याचे हे प्रात्यक्षिक आहे. सुरेश दोरेच्या बाबतीत अशी कोणतीही पूर्वकल्पना न घेता त्याच्यावर कोणतीही निगराणी ठेवली गेली नव्हती, हेच या संपूर्ण घटनेचे दुदैव आहे.

सामाजिक प्रतिक्रिया: संताप, हळहळ आणि आत्मपरीक्षण

रायगड जिल्ह्यातील पेण तालुक्यात घडलेली ही घटना केवळ स्थानिक नव्हे, तर राज्यभरातील लोकांच्या मनाला हादरा देणारी ठरली. एका बापाने आपल्या लहानगी मुलीचा जीव घेतल्याचे ऐकताच संपूर्ण परिसरात हळहळ, राग आणि धक्का बसलेली भावना होती.

स्थानिक ग्रामस्थ, शेजारी आणि नातेवाईक हे सगळेच अजूनही धक्क्यात होते. “इतक्या निरागस बाळावर असा क्रूरपणा करणारा तो आपला शेजारी असू शकतो, हेच पचवायला कठीण जात आहे,” असे अनेकांनी माध्यमांशी बोलताना सांगितले. गावातल्या महिलांनी विशेषतः संतप्त प्रतिक्रिया व्यक्त करत सुरेश दोरेला कठोर शिक्षा व्हावी, अशी मागणी केली.

सामाजिक कार्यकर्ते आणि बाल हक्क संघटनांनी या घटनेच्या निमित्ताने आपल्या संतप्त भावना मांडल्या. त्यांच्या म्हणण्यानुसार, हा प्रकार म्हणजे अपयशी कौटुंबिक यंत्रणांचा आणि दुर्लक्षित मानसिक आरोग्य व्यवस्थेचा थेट परिणाम आहे.

सोशल मीडियावरही घटनेचा तीव्र प्रतिसाद उमटला. अनेकांनी “बालकांचे जीव इतक्या सहजपणे घेणाऱ्या पालकांवर कायदेशीर आणि मानसिक दोन्ही पातळ्यांवर कठोर कारवाई होणे गरजेचे आहे,” असे लिहिले.

ही प्रतिक्रिया केवळ भावनिक नव्हती, तर ती समाजाने स्वतःला विचारण्यासाठी एक आरसा दाखवत होती — आपण अशा घटनांपासून कोणते धडे घेतोय? आपल्या आजूबाजूला मानसिक तणावाखाली असलेल्यांना आपण ओळखतोय का? त्यांना मदतीचा हात देतोय का?

या घटनेने हे स्पष्ट केले की, मानसिक आरोग्य हा विषय केवळ वैयक्तिक न राहता सामाजिक जबाबदारीचाही आहे. सुरेश दोरेसारख्या लोकांना वेळीच मदत मिळाली असती, तर कदाचित एका निरागस जीवाचे प्राण वाचले असते.

कायदेशीर प्रक्रिया: गुन्हा, अटक आणि पुढील तपास

घटनेनंतर केवळ काही तासांतच पेण पोलीस ठाण्याच्या अधिकाऱ्यांनी तातडीने हालचाल करून आरोपी सुरेश दोरे याला अटक केली. प्राथमिक चौकशीदरम्यान आरोपीने गुन्ह्याची कबुली दिल्याचे पोलिसांनी सांगितले. मात्र, गुन्ह्याच्या मागील मानसिक व भावनिक पार्श्वभूमीची सखोल चौकशी सुरू आहे.

पोलिसांनी आरोपीविरुद्ध भारतीय दंड विधानाच्या कलम ३०२ (खून) आणि बाल हक्क संरक्षण अधिनियमांतर्गत संबंधित गुन्हे दाखल केले आहेत. तसंच, आरोपी मानसिकदृष्ट्या स्थिर आहे की नाही, यासाठी वैद्यकीय चाचणी करण्याचा निर्णयही घेतला आहे.

या प्रकरणात आरोपीची तिसरी पत्नी, जिच्यापासून मृत चिमुकली होती, तिचेही जबाब नोंदवले जात आहेत. तिच्याकडून सुरेशच्या वागणुकीविषयी आणि घरातील वातावरणाविषयी सविस्तर माहिती घेतली जात आहे. पोलिसांनी घटनास्थळी पंचनामा केला असून साक्षीदारांचीही चौकशी सुरू आहे.

न्यायालयीन बाजूने, आरोपीला प्रथम श्रेणी न्यायालयासमोर हजर करण्यात आले असून, पोलिस कोठडीत ठेवण्याचे आदेश मिळाले आहेत. पुढील काही दिवसांत तपासाचे विवरण, साक्षीदारांचे जबाब, आरोपीच्या मानसिक आरोग्याच्या चाचण्या, आणि फॉरेन्सिक रिपोर्ट या सगळ्यांचा अभ्यास करून न्यायालयात दोषारोपपत्र दाखल होईल.

या घटनेच्या पार्श्वभूमीवर बालहक्क आयोगाने देखील लक्ष घेतले असून त्यांनी जिल्हा प्रशासनाकडे अहवाल मागवला आहे.

हा खटला केवळ न्यायाच्या चौकटीत मर्यादित न राहता, एक उदाहरण ठरू शकेल की, कुटुंबातील हिंसाचार, मानसिक अस्वस्थता, आणि दुर्लक्षित पालकत्व यांना किती गंभीरपणे घेणे आवश्यक आहे. न्यायव्यवस्थेची जबाबदारी आता केवळ शिक्षा देण्याची नाही, तर समाजासाठी एक संदेश देण्याचीही आहे.

बाल संरक्षणाची गरज: निष्पाप जीवांसाठी सुरक्षित समाजाची गरज

सुरेश दोरेने आपल्या एक वर्षाच्या मुलीचा जीव घेतला, ही घटना कोणत्याही संवेदनशील माणसाला अस्वस्थ करणारी आहे. पण या घटनेचा विचार केवळ “एक बापाने हत्या केली” इतक्यावर थांबू नये. ही घटना आपल्या समाजातील बाल सुरक्षा प्रणालीच्या उणिवा उघड करणारी आहे.

आजही भारतात घरामध्येच घडणाऱ्या हिंसाचारात अनेक मुलं बळी पडतात. ही हिंसा केवळ शारीरिक नसते, तर मानसिक, भावनिक स्वरूपाचीसुद्धा असते. पण अशी हिंसा ओळखली जात नाही, कारण ती कुटुंबाच्या चार भिंतीआड लपलेली असते.

या घटनेनंतर अनेक बालहक्क संघटना, महिला आयोग व सामाजिक संस्था यांचे लक्ष याकडे वळले आहे. अनेकांनी बालसंगोपनासाठी स्वतंत्र मॉनिटरिंग यंत्रणा, कुटुंबातील हिंसाचाराच्या तक्रारींची गुप्त नोंदणी व्यवस्था आणि पालकांसाठी समुपदेशन सेवा लागू करण्याची मागणी केली आहे.

याव्यतिरिक्त, गाव-पातळीवरही आंगणवाडी सेविका, आरोग्य सेवक, महिला गट यांच्या माध्यमातून अशा त्रासदायक वातावरणाची लक्षणं ओळखण्याचं प्रशिक्षण देणं गरजेचं ठरतं आहे.

काही राज्यांत सध्या पालकांसाठी “Parenting Help Desks” व “Family Counseling Cells” सुरू करण्यात आले आहेत, पण त्यांचा पोहोच अजून मर्यादित आहे. या सेवा ग्रामीण भागात आणि निमशहरी क्षेत्रांत नेण्याची नितांत गरज आहे.

आपल्याला बालकांचे संरक्षण करण्यासाठी केवळ कायद्याची नव्हे, तर सामाजिक भानाची आणि सक्रिय संवेदनशीलतेचीही गरज आहे. कोणताही जीव असा अनाठायी संपायला नको — ही एक समाज म्हणून आपली जबाबदारी आहे.

निष्कर्ष: या शोकांतिकेतून शिकण्यासारखे काय?

रायगडच्या या भयंकर घटनेने एक गंभीर संदेश दिला आहे — की मानसिक अस्थैर्य, कौटुंबिक तणाव, आणि दुर्लक्षित भावनात्मक आरोग्य एकत्र आल्यावर एखादा व्यक्ती इतक्या अमानुष कृत्याला कसा प्रवृत्त होऊ शकतो. एका वर्षाच्या चिमुकल्या जीवाचा नुसता अंत झाला नाही, तर समाजाच्या अंतरात्म्यालाही हादरा बसला.

या घटनेचा निष्कर्ष इतकाच नाही की, आरोपीला शिक्षा झाली पाहिजे. हो, ती गरजेची आहे. पण त्याहीपलीकडे जाऊन आपण एक समाज म्हणून स्वतःला विचारायला हवं — अशा घटना पुन्हा घडू नयेत म्हणून आपण काय करू शकतो?

• आपण आपल्या आजूबाजूला असलेल्या मानसिक तणावात असलेल्या व्यक्तींना मदतीचा हात देतो का?
• घरगुती वाद किंवा हिंसाचाराच्या घटनांबाबत आपली भूमिका “ते त्यांचं खाजगी प्रकरण आहे” अशी असते का?
• आपल्या गाव, वॉर्ड किंवा सोसायटीमध्ये कुठे मदत केंद्र, समुपदेशन सेवा उपलब्ध आहे का, याची माहिती आहे का?

आजच्या भारतात ‘विकास’ हे जितकं महत्त्वाचं आहे, तितकंच ‘संवेदनशीलतेने जगणं’ही महत्त्वाचं आहे. जिथे पालक आपल्या मुलांना सुरक्षित ठेवू शकत नाहीत, तिथे आपण यशस्वी समाजाची कल्पना तरी कशी करू शकतो?

या घटनेनंतर आवश्यक आहे:

• भावनिक आरोग्याबद्दल जनजागृती.
• ग्रामस्तरावर समुपदेशन केंद्रांची उपलब्धता.
• पालकत्व प्रशिक्षण आणि बालसंगोपनाचे मूलभूत मार्गदर्शन.
• घरगुती हिंसाचाराच्या संकेतांची ओळख आणि तातडीची कारवाई.

ही केवळ एका कुटुंबाची गोष्ट नाही — हा आपल्या सगळ्यांचाच आरसा आहे. आणि आपण सगळ्यांनी मिळूनच त्यात सुधारणा घडवू शकतो. कारण प्रत्येक मुलाचं हसतं व निरागस बालपण सुरक्षित ठेवणं, हे आपल्या समाजाचं सर्वोच्च कर्तव्य आहे.